Vorig jaar had ik  een verhaal geschreven over lesgeven met bananen. Kort daarna kwam een inspirerende collega met haar uitnodigende vraag ‘Steven, wanneer schrijf je je volgende bananenverhaal?’. Deze vraag van mijn 'muze' gaf mijn leven een nieuwe wending. Wat eerst een toevallige bijkomstigheid leek - alsof toeval bestaat - werd nu het thema dat mij leven de komende maanden zou beheersen. Met haar filosofeerde ik over bananen en met de bananen - heel stilletjes - over haar.

Kan ik een banaan interviewen? Misschien wel. Dat ik tegen dingen ga praten, is niet iets om mijzelf druk over te maken. Maar wanneer ze gaan terug praten, zou ik eigenlijk contact moeten zoeken met de GGZ. Ik durf dat niet goed.

‘Jij zal mij verteren - Ik zal reïncarneren’, klinkt het zacht en zangerig.

‘Leuk gevonden. Als wat?’, wil ik weten.

Ik hoor eerst geproest. Misschien dat ik er later iets zinnigs kan horen. Dat kwam sneller dan gedacht.

‘Ik word straks slimmer, lijk soms dommer, en kom terug als een kromkommer.’

‘Leuk gevonden’ brom ik. ‘Jij hebt het bij het rechte eind als jij in mijn tzatziki verdwijnt’!

‘Mijn naam is Sherazade’, hoor ik. Kijk, die verbeeldt zich wat. Wel eentje met pit.

‘Denk je dat ik eerst jouw 1001 verhalen van je ga aanhoren voordat ik je opeet?’ vraag ik meesmuilend. ‘Jij bent een banaan en je gaat eraan’, voeg ik er dreigend aan toe.

‘Oké, oké, gun me nog even; zolang ik geel ben, laat me leven’.

Daar heeft banaantje-de-voorste wel een punt. Bruin is rijper en zoeter en gaat ook veel lekkerder door de granola, maar dat duurt echt geen 1001 nachten.

Terwijl ik voor het keukenraam sta te mijmeren, hoor ik weer die zachte zangerige stem. Nu ben ik even helemaal stil. Heb ik een black-out? Kan een banaan mij de mond snoeren? Raak ik nu cognitief en emotioneel overbelast? Ik neem eerst een glaasje water. Dan ga ik zitten en begin ik te schrijven. Helemaal vanuit mijzelf, in mijn stilte.

‘Laat jouw verhalen maar allemaal komen, vanuit gedachten, ideeën en dromen.’

Waar komt dat nu ineens vandaan? Die stem zit nu in mijn hoofd. Ik kan veel hebben, kan zelfs lachen om mijn ego en de domme situaties waar ik in beland, maar met psychomancy overschrijd je bij mij wel een grens.

Ik kijk om mij heen. Daar ligt de deugniet, krom van het lachen.

‘Banaan?!’